Ang Dakilang Kaibigan
Dalawang magkakaibigang
sundalo ang nagkahiwalay nang sabihin ng kanilang kapitan na uurong sila sa
laban. Sila ay sina Arman at Mando. Napakarami ng kaaway at wala silang
kalaban-laban. Maaari silang mapatay na lahat kung hindi uurong.
Pagdating
sa kanilang kampo, natuklasan ni Arman na wala si Mando. Nag-alala siya para sa
kaibigan. May usapan pa naman sila na walang iwanan. Lumapit siya sa kanilang
kapitan para magpaalam.
“Babalikan
ko po si Mando, Kapitan. Baka nasa pook pa siya ng labanan.”
“Hindi
maaari,” sabi ng kapitan. “Ayokong ipakipagsapalaran ang buhay mo sa isang
taong maaaring patay na.”
Alam ni
Arman na mapanganib ang magbalik sa lugar ng labanan kaya ayaw siyang payagan.
Nang gumabi ay tumakas siya sa kanilang kampo. Gusto niyang balikan ang kanyang
kaibigan. Hindi siya matatahimik hangga’t hindi niya ito nakikita. Kung
namantay ito sa labanan. Makita man lang niya ang bangkay at mapanatag na siya.
Nang
magbalik si Arman sa kabilang kampo ay sugatan siya. Marami siyang sinuong na
panganib. Galit na sinalubong siya ng kapitan.
“Sabi
ko na sa iyo na patay na ang kaibigan mo. Ngayon, malamang na mamatay ka na rin
dahil sa mga sugat mo. Ano ang halaga ng ginawa mo, sabihin mo nga?” galit na
tanong ng kapitan.
“Kapitan,
buhay pa ang aking kaibigan nang abutan ko siya. Bago siya nalagutan ng hininga
sa aking kandungan, naibulong pa niya sa akin, utol, alam kong babalikan mo
ako.”
Parang
napahiya ang kapitan. Hindi na siya nakipagtalo pa, agad niyang ipinagamot si
Arman sa mga kasamahan nila. Naglakad-lakad siya sa paligid ng kampo nang
gabing iyon. Hindi siya makatulog. Naiisip niya ang kanyang kaibigan sa kanyang
pangkat. Tulad ng kaibigan ni Arman, hindi rin ito nakabalik sa kampo nang
sila’y umurong. At hindi niya ito binalikan para hanapin.
Aral
·
Ang tunay na kaibigan ay hindi nang-iiwan.
·
Matutong sumunod sa nakatatanda o nakatataas sa iyo upang
maiwasang mapahamak.
Post a Comment