Araw, Buwan, at Kuliglig
Noong unang mga panahon,
laganap pa sa kapaligiran ang mga punong siyang maaaring panirahan ng mga
kuliglig. Kakaunti pa ang tao sa mundo, masagana ang kabukiran.
Isang
araw, ang Buwan at ang Araw ay naglalakbay sa alapaap. Masaya ang mag-asawang
ito. Gwapo ang Araw at maganda ang Buwan. May anak silang lalaki. Mahal na
mahal nila ang anak nilang ito. Masaya silang namumuhay na mag-anak.
Ang
kasayahan nilang mag-anak ay ginulo ng isang alitan. Nagsimula lamang iyon sa
isang munting pagtatalo, hanggang sa magpalitan na sila ng mabibigat na mga
salita. Nagalit si Buwan. Inihampas ang walis sa pisngi ni Araw. Umalis si Araw
dahil sa malaking galit sa asawa.
Isang
araw, habang pinaliliguan ni Buwan ang kanilang anak biglang dumating si Araw.
Isinaboy niya sa mukha ni Buwan ang dalang mainit na tubig. Napasigaw si Buwan.
Nasira ang magandang mukha nito. Dahil sa kabiglaan ni Buwan sa nangyari sa
kanya, nabitiwan niya ang kanyang anak at nahulog ito sa lupa.
Sinasabing
ang anak na ito ang naging kuliglig. Umiiyak ito tuwing lumulubog na ang araw
sa kanluran. Nais niyang makita ang kanyang mga magulang na matagal nang
nawalay sa kanya. Dahil naman sa pagkakagalit ng mag-asawa hindi na sila
nagsamang muli. Kung araw lamang makikita si Araw, kung gabi naman makikita si
Buwan.
Aral:
·
Huwag nang palakihin ang maliit na pagtatalo. Ang pagpapakumbaba
ay higit na mahalaga upang ang pagsasama ay lalong maging matibay at maligaya.
·
Palaging iisipin kung ano ang magiging bunga ng mga desisyong
inyong gagawin. Kaawa-awa ang maaring mangyari sa mga taong maaring maapektuhan
ng mga maling desisyong iyong nagawa.
Post a Comment